Kinderen leren van hun ouders. Maar ouders leren ook van hun kinderen, tenminste als je daar als ouder voor open durft te staan. Ik kreeg een prachtige spiegel voorgehouden door mijn 16 jarige zoon. Heel eerlijk, het maakt me trots op hem.
‘Nu doe je het weer mama!’
Ik kijk mijn zoon van 16 aan. We staan samen in de badkamer onze tanden te poetsen. Ik ben moe, heb net hem een standje gegeven over het feit dat hij om 22:15 uur nog achter de Playstation zit, terwijl morgen zijn toets week begint. Ik overlaad hem met allerlei gemopper.
“Wat bedoel je?’ vraag ik hem.
‘Jij gaat altijd lopen mopperen als je naar bed gaat, benoemen wat anders moet, ik kan er niet tegen.’ ‘Jij bent dan moe en ik ben dan moe, dat werkt niet mama.’
Ik stop met poetsen en kijk hem aan, ik voel dat hij helemaal gelijk heeft en krijg even mooi een spiegel voorgehouden. Mijn motto is namelijk altijd; probeer in de avond niet te moeilijke dingen te bespreken en geef je brein wat rust voordat je gaat slapen. Ik slik een keer en zeg ‘daar heb je helemaal gelijk in lieverd. Dank je wel .’ ‘En ik weet heus wel dat ik eerder had moeten stoppen met het spel.’ zegt hij er nog even achteraan. ‘Dat kun je ook gewoon één keer zeggen zonder door te blijven mopperen.’ “Hmmmm,” denk ik
Voor een ogenblik heb ik even de tijd nodig om dit te verwerken. Ook hij merk ik, want we zijn beiden even stil.
Dan geven we mekaar een knuffel, ‘lieverd lekker slapen.’ zeg ik. “Morgen komt het helemaal goed met je wiskundetoets.”
‘Ja,’ zegt hij. ‘Ik heb namelijk heel goed geleerd.’
‘Ik weet het lieverd.’ zeg ik. ‘Lekker slapen.’
Daar was het weer, mijn valkuil. Aan het einde van de dag zijn gedachten over hoe en wat nou eenmaal sterker. En is het soms erg moeilijk om niet te mopperen over dat wat me niet zint. Ik doe dat. Mopperen, en ik kan dat helemaal goed als ik moe ben, en dan vooral wanneer de kids niet doen wat ik wil dat ze doen. 😉
Ik merk dat ik erg begaan ben met de toets week van mijn zoon. Gun hem voldoendes en maak me een beetje zorgen.
Wiskunde vindt hij moeilijk, leren, en focus houden op het leren ook. Ik zie dat en probeer hem te begeleiden door deze dagen heen. Zoveel mogelijk op aanmoediging. Af en toe benoemen, als ik zie dat hij vertrekt in aandacht hebben voor de PlayStation, en ook hier kunnen we steeds goed een weg in vinden.
En dan toch weer even de angst. Mijn angst wel te verstaan. “Komt het wel goed deze week, heeft hij wel genoeg geleerd, moet hij niet slapen, verdorie zit hij nu nog steeds achter de PlayStation.!’
Allemaal gedachten van mij, die ik allemaal voor mezelf mag houden, maar toch eruit gooi.
Niets is moeilijker dan kijken naar wat er is, zonder dat je meegenomen wordt door je gedachten en gevoelens. En niets is moeilijker dan op het moment dat je moe bent niet reactief op deze gedachten en gevoelens te reageren. En ik had het deze keer toch weer gedaan.
Wat prachtig dat ik mijn kinderen leer om te benoemen wat lastig voor ze is, dat we daar een gesprek over kunnen hebben. De wederkerigheid, ik als opvoeder naar mijn kinderen, zij als kind naar hun moeder. Openheid en vertrouwen, wetende dat liefdevol luisteren naar wat ze te zeggen hebben zoveel meer ruimte geeft in opgroeien dan ze af te kappen. Ik vind ze namelijk niet brutaal aan ze aangeven ‘last’ te hebben van mijn gedrag. Sterker nog ik kan ze dan ook heel goed op hun gedrag aanspreken.
En hoewel het lastig is, gewezen te worden op iets wat je niet zo leuk vindt van jezelf, is het toch ontzettend waardevol hier iets mee te doen. Ook als het van je kinderen komt. Misschien wel juist als het van je kinderen komt. Vanuit respect naar elkaar. Een spiegel die voorgehouden wordt. Niet altijd leuk wel een mogelijkheid tot groei.
Een weg naar bewustwording.
Lees ook:https://www.anna-r.com/oude-troep-opruimen/
Photo by Caroline Veronez on Unsplash